China en het ontstaan van de TCG

De geneeswijze Zhen Jiu (letterlijk: ‘prikken’, van naaldjes en ‘branden’, van kruiden) ontwikkelde zich al duizenden jaren geleden in China en bereikte van daaruit ook Japan. Al in de 17de eeuw maakten de Nederlanders er kennis mee via hun handelspost op het Japanse eilandje Deshima. De Nederlandse arts Willem ten Rhijne bedacht toen het woord ‘acupunctuur’, een samenstelling van het Latijn acus (naald) en pungere (prikken, steken).

Vanaf de 20ste eeuw ontwikkelden artsen in het oosten én in het westen de acupunctuur verder. Er kwamen steeds meer wetenschappelijke studies naar de effecten en naar de manier waarop het werkt. Zo ontstond een moderne westerse verklaring voor acupunctuur naast de traditionele Chinese, die nog altijd probleemloos naast elkaar bestaan. (bron: zhong.nl)

Wat doet de acupunctuur

Westers gezien wordt vaak een klacht, aandoening of symptoom door een verrekijker uitvergroot en wordt daarop actie ondernomen. De Chinese geneeskunde draait de verrekijker om, wat gebeurt er in het geheel en waar gaat het mis waardoor deze klacht, aandoening of symptoom zich uit?

Je begrijpt dat dit een compleet andere aanpak is ten opzichte van elkaar. Juist door de uiting van de klacht te bekijken in het grote geheel, kun je balans in het hele lichaam creëren.

Alternatief en regulier naast elkaar

Wat mij betreft is acupunctuur een prachtige aanvulling op de reguliere geneeskunde. Acupunctuur kan van grote betekenis zijn als ondersteuning bij of aanvulling op reguliere processen. Dat deze samenwerking steeds meer ontwikkelt geeft mij een goed gevoel en een vertrouwde blik naar de toekomst.